Апусцілася шэрае неба,
Захапіла зямлю у палон.
Ну, якая ў гэтым патрэба?
Не пайду да яго на паклон.

Прысвячаю я гэтыя словы
Сваёй чыстай блакітнай радзіме,
У лясах што схавалась ад змовы,
Ад нялёгкай гаротнай гадзіны.

Дзе жабрацкія туляцца хаты
Ад сцюдзёнага стылага ветру,
І на вокнах чарнеюцца краты,
На замкі пазачынены дзверы.

І паніклыя крылы у куце
Пад счарнелай лучынай вісяць;
І знямоглыя сцены у смуце:
Колькі часу ад веку стаяць.

Не схавацца за тоўстыя сцены,
Там агонь у вуглу не гарыць.
Бо падзеі жыцця не адменіш,
Як вада пад гару не бяжыць.

Апусцілася шэрае неба,
Захапіла зямлю у палон.
Ну, якая ў гэтым патрэба…
Не пайду да яго на паклон?