Кароста той,
тваёй
красы,
сыдзе з аблічча...

Усё жыццё твая праступіў скрозь яе,
як быццам зруб бяздоннага калодзежа,
   па горла…

А тут і я яшчэ,
і стомлены й няголены...
Даўны, даўно
і зніклы,
   і забыты…

Як не хавай,
заўважыш здзіўленне
няўмольнасцю і
твайго старэння…

Ты будзеш,
як калісьці, усміхацца,
перадаваць смешныя плёткі - просьбы…

А пасля
ДОЎГА, ДОЎГА, ПЛАВІЦЬ ЗОРКІ…

Каб хоць на вуліцы,
не разрыдацца…